Δεν χάθηκε μόνο το κύπελλο...

Αυτή την εικόνα των φιλάθλων μας στις εξέδρες κατά την διάρκεια του τελικού κυπέλλου, αλλά και τις πρωτόγνωρες αντιδράσεις πολύ μετά την λήξη του, ομολογώ δεν την είχα ξαναδεί κι εύχομαι να μην την ξαναδώ ποτέ. Όλοι αποσβολωμένοι, αμήχανοι, νευρικοί να μην πιστεύουν κυριολεκτικά στα μάτια τους μ' αυτό που έβλεπαν μέσα στο γήπεδο! Κάποιοι τα έβαζαν με όλους και καταφέρονταν κατά δικαίων και αδίκων για να ξεσπάσουν! Άλλοι άλλαζαν θέσεις για να ξορκίσουν την κακή εμφάνιση και να έρθει η «καλή» ή τουλάχιστον η «υποφερτή». Μερικοί έφυγαν νωρίς με την επίτευξη του δεύτερου τέρματος εις βάρος μας. Και γω είχα δεν το κρύβω τέτοια πρόθεση, χωρίς να την πω σε κανέναν γιατί ντρεπόμουν και γι' αυτή τη σκέψη και γι' αυτό που έβλεπα και πολύ πριν το δεύτερο γκολ... Άλλοι έψαχναν τρόπους να ηρεμήσουν εαυτούς και αλλήλους από το σοκ, άλλοι τρελαίνονταν στην ιδέα που δεν είχαν την δυνατότητα για ένα άμεσο «ηλεκτροσόκ» για να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο, ενώ μερικοί έχασαν ακόμα και τον ύπνο τους χωρίς υπερβολή. Δύο τρία 24ωρα αργότερα όλα αυτά μπορεί να φάνταζαν στην κοινή λογική «εξωπραγματικά» και «παραλλογισμοί», αλλά «εν θερμώ» και αυθόρμητα, αυτή την πραγματικότητα ζήσαμε κι αυτά τα συναισθήματα νοιώσαμε...

   Μια ήττα από μόνη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα... Μια ακόμη απώλεια κυπέλλου επίσης, έστω κι αν ήταν η τρίτη σε ισάριθμους τελικούς, όσο σημαντικό κι αν ήταν αυτό το κύπελλο για έναν διψασμένο και στερημένο από μεγάλους τίτλους σύλλογο. Μια κακή εμφάνιση σε καμιά περίπτωση δεν θα ισοπεδώσει τα πάντα... Όμως βλέποντας αυτή την εικόνα στον τελικό και τις παρενέργειες στην διοίκηση και στον κόσμο τόσο της εμφάνισης όσο και της απώλειας του κυπέλλου, οφείλω να αναθεωρήσω την αρχική βιαστική μου εκτίμηση ότι ή αποτυχία δεν ήταν καταστροφική... Ήταν και παραήταν! Δεν χάθηκε μόνο το κύπελλο, χάθηκαν μαζί του η υπερηφάνεια μας, ο εγωισμός και η πίστη μας. Χάθηκε η διάθεση, η αυτοπεποίθηση και η ελπίδα μας, αποδυναμώνοντας όλες τις αντιστάσεις που μας κρατούσαν ζωντανούς σε κάθε δυσκολία, σε κάθε «στραβή». Οχι βέβαια και ότι θα μας συνοδεύει στο υπόλοιπο της ζωής μας, αλλά σίγουρα έκατσε πολύ «βαριά» σε όλους...

Αυτή η ομάδα, αυτός ο σύλλογος, αυτά και πολλά άλλα παιδιά στηρίχθηκαν όσο κανένας άλλος απ' όλους μας σε βάθος δεκαετιών. Με όλες τις «ιδιότητες» προσφέραμε και προσφέρουμε είτε ως ποδοσφαιριστές, είτε ως παράγοντες, είτε ως φίλαθλοι... Και κυρίως είτε είμασταν «ευκατάστατοι», είτε χαμηλόμισθοι, είτε απλήρωτοι, είτε άνεργοι, είτε ακόμη και άποροι! Ακόμη και οι πιτσιρικάδες που διέθεσαν το πενιχρό χαρτζιλίκι τους για να πάρουν το λεωφορείο και να είναι εκεί πρόσφεραν! Υπήρχαν φίλαθλοι που δανείστηκαν τα 10€ για να είναι παρόντες στο μεγάλο ραντεβού της ομάδας μας!

   Στην κερκίδα προχθες ως φίλαθλοι, αλλά και ως διοίκηση είμασταν όλοι αυτοί που περιγράφω παραπάνω. Είναι και πολλοί άλλοι που θα ήθελαν να είναι στο γήπεδο, αλλά δυστυχώς για διάφορους λόγους και κυρίως οικονομικούς, αυτή τη χρονική στιγμή δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν.

Δόθηκαν «συγχωροχάρτια» και επιδείχθηκε μεγάλη ανοχή σ' αυτά τα παιδιά και σε ήττες και σε άσχημες εμφανίσεις, αλλά και σε ανάρμοστες συμπεριφορές, από την διοίκηση και τον κόσμο. Έτρεχαν οι πάντες στην διοίκηση όταν υπήρχαν άμεσες προσωπικές τους ανάγκες και όταν πλησίαζαν οι ημερομηνίες κάποιων υπεσχεμένων. Να μην τα πολυλογώ τα παιδιά μας ήταν στα όπα-όπα...

Όμως κι αυτά τα «παιδιά» δεν έχουν μόνο δικαιώματα και απαιτήσεις και δεν είναι μόνο «παιδιά». Είναι και άνδρες και έχουν ευθύνες και για τα καλά για τα οποία αποθεώνονται και για άσχημα για τα οποία αποδοκιμάζονται. Στήριξη και προστασία υπάρχει και πρέπει να υπάρχει σε κάθε τι που τους αφορά ως μέλη αυτού του συλλόγου. Απαλλαγή ευθυνών και ανοχή αδιαφορίας όμως όχι! Και είναι κάποιες σημαντικές στιγμές για μια ομάδα, μια διοίκηση, ένα χωριό, που αν τις αντιλαμβάνεται ένας ποδοσφαιριστής ή προπονητής, πρέπει άεσα να αναλάβει το μερίδιο ευθυνών που του αναλογεί. Και όχι μόνο με μια απλή συγνώμη ή με μια στιγμιαία αποδοχή του λάθους, που βέβαια κι αυτά σπάνια γίνονται. Με πράξεις καλής πίστης, αμοιβαίας κατανόησης και αποδοχή οικονομικών «κυρώσεων» αν αυτό επιβάλλεται. Η διοίκηση έχει την ευθύνη για όλα και την έχει αναλάβει από την πρώτη στιγμή και φυσικά μέχρι την τελευταία και θα λογοδοτεί όποτε είναι απαραίτητο σε όλους, όχι όμως ότι τα άλλα μέλη αυτής της ομάδας προπονητής, ποδοσφαιριστές θα είναι συνεχώς προστατευόμενοι και στο απυρόβλητο. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους αμοιβόμενους...

   Καλώς ή κακώς πλέον και περισσότερο την τελευταία 10ετία, όλο και περισσότερες ερασιτεχνικές ομάδες λειτουργούν ημιεπαγγελματικά ώστε να επιτύχουν υψηλότερους στόχους ή και το πιο φιλόδοξο να αναρριχηθούν σε εθνικές κατηγορίες. Υπ' αυτή την έννοια υπάρχουν και αμοιβόμενοι ποδοσφαιριστές και βεβαίως πολύ περισσότερο, καλύτερα αμοιβόμενοι προπονητές(η αμοιβή προπονητή υπήρχε πάντα). Χρήματα για αμοιβές που όλοι γνωρίζουν ότι δεν βρίσκονται κάτω από μαξιλάρια ή σεντούκια, ούτε υπάρχει μηχάνημα που τα κόβει κατά χιλιάδες ανάλογα με τις ανάγκες παικτών προπονητών και συλλόγων. Δεν υπάρχουν τοπικοί επιχειρηματίες με μεγάλη οικονομική ευχέρεια που να μπορούν να συντηρούν για πολλά χρόνια έναν σύλλογο. Κι αν υπάρχουν δεν ασχολούνται καθόλου ή αποφεύγουν να ασχοληθούν μακροχρόνια και όχι μόνο σε περιόδους βαθιάς κρίσης όπως αυτή που διάγουμε. Εξαίρεση κάποιοι ρομαντικοί χορηγοί ίσως που «βοηθούν» κατ' επιλογήν και κατά περίσταση. Έτσι μοιραία αυτά τα χρήματα βγαίνουν με μεγάλο αγώνα και πολύ κόπο από μερικούς «καθημερινούς» ανθρώπους του μόχθου, τους ερασιτέχνες παράγοντες, που με μεράκι, αγάπη και πολλές προσωπικές θυσίες συνεισφέρουν το κατά δύναμην, αλλά κι από τον απλό φίλαθλο που συμβάλλει με το υστέρημά του πολλές φορές.

   Έτσι κάθε διοίκηση ερασιτεχνικής ομάδας μη έχοντας μια στάνταρ πηγή σταθερών εσόδων ή μια εύκαιρη τραπεζική «κάνουλα», απ' όπου θα μπορεί να αντλεί χρήματα αν βρεθεί στα «δύσκολα», κάθεται κάθε αρχή της περιόδου και προυπολογίζει τα έσοδα και τα έξοδά της. Κι αν τα έξοδα είναι λίγο πολύ σταθερά με μικρή απόκλιση, δεδομένων των λογιστικών αστοχιών και κάποιων έκτακτων υποχρεώσεων ή συμβάντων, τα έσοδα αν εξαιρέσει κανείς ένα μέρος τους από την οικονομική συνδρομή της διοίκησης που κατά προσέγγιση μπορούν να υπολογιστούν με σχετική ακρίβεια, τα περισσότερα είναι προβλέψεις και στοχεύσεις βάσει προηγούμενων εμπειριών ή αισιόδοξων προσδοκιών, και εξαρτώνται από πολλούς σταθμισμένους ή αστάθμητους παράγοντες. Παράγοντες που επηρεάζονται άμεσα από την οικονομική συγκυρία, τη δυνατότητα, τη δράση και «αντίδραση» των ανθρώπων μέσα, κοντά και γύρω από το σύλλογο, την πορεία και τους στόχους της ομάδας.

   Σημαντικό ρόλο σε όλα όσα περιγράφονται παραπάνω, παίζουν και οι συμπεριφορές. Και οι αγωνιστικές και οι εξωαγωνιστικές. Για τις πρώτες λίγο πολύ αναφέρθηκα, για τις άλλες που είναι εξίσου σημαντικές δεν θα «καρφώσω» ονόματα στιγματίζοντας τους και γιατί δεν έχουν σημασία τα ονόματα σε μια ομάδα. Αυτοί ξέρουν ποιους και τι εννοώ... Το κακό είναι ότι τις ξέρουν και τις βλέπουν και πολλοί άλλοι... Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο και ανήθικο, σχεδόν με το σφύριγμα της λήξης από τον κ Τομίδη και πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε όλοι τι έχει συμβεί μαζεύοντας τα κομμάτια μας, να εμφανίζονται πρωταγωνιστές της παρωδίας που παρακολουθήσαμε, και σαν μην έχει συμβεί τίποτα να μιλούν για οικονομικές εκκρεμμότητες. Όπως ανεπίτρεπτο είναι κατά την διάρκεια του αγώνα, ποδοσφαιριστές να αντιδρούν και να βρίζουν φιλάθλους μας, που τους παρότρυναν να «ξυπνήσουν» αγωνιστικά βλέποντας το «κακό» να έρχεται. Φιλάθλους που ίσως το τελευταίο 10ευρο που είχαν στην τσέπη τους, το διέθεσαν για να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια κι αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Επίσης τραγικό το γεγονός, κάποιοι με την πικρία της μη συμμετοχής τους στον τελικό ή παραγκωνισμού σε κάποια παιχνίδια, να μην επιθυμούν να συνεχίσουν στην ομάδα, έναν μήνα πριν την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Παιδιά που είχαν και έχουν την αμέριστη συμπαράσταση και στήριιξη των περισσοτέρων από διοίκηση και κερκίδα. Ή δεν έχουν καταλάβει ότι βρίσκονται σε μια ομάδα από τις μεγαλύτερες του νομού και συμμετέχουν σε μια κοινή μεγάλη προσπάθεια εκατοντάδων ανθρώπων, εκπροσωπώντας ένα χωριό ή τα έχουν γραμμένα όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους! Ότι και να συμβαίνει από τα δύο δεν τους τιμούν οι συμπεριφορές, οι πράξεις και οι αποφάσεις τους και αποπνέουν συμπτώματα αχαριστίας.

   Δηλαδή μ' αυτή τη λογική όλοι οι Πελλιώτες διοικητικοί και φίλαθλοι που στηριξαμε, πικραθήκαμε, απογοητευτήκαμε και «τρελαθήκαμε».να αρχίσουμε να απαξιώνουμε και να βρίζουμε τους πάντες, να ζητήσουμε από τα «σπασμένα» και τα ρέστα πίσω και τέλος να το βάλουμε στα πόδια και να πούμε ότι φταίνε οι «άλλοι». Και το χειρότερο δράττοντας της ευκαιρίας που το «θηρίο» πληγώθηκε βαριά, να αρχίσουμε να ακονίζουμε τα μαχαίρια μας για να κόψουμε κι εμείς ένα κομμάτι από το πτώμα! Παράπονα και πικρίες έχουν όλοι από τους ποδοσφαιριστές, τους προπονητές, την διοίκηση μέχρι τους φιλάθλους. Όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι ατομικό άθλημα και κάθε απόφαση ή ενέργεια, θα έχει αντίκτυπο σε έναν σύνολο ανθρώπων, σε μια συλλογική προσπάθεια και όχι μόνο σ' ένα πρόσωπο που κατά την γνώμη μας αποτέλεσε την αφορμή για να αποφασίσουμε και να ενεργήσουμε έτσι. Χρέος της διοίκησης να διαχειριστεί ίσως την δυσκολότερη κατάσταση από την αρχή της σεζόν και να λάβει δραστικές αποφάσεις. Τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου δε απλά να δείξουν το δέοντα σεβασμό....